Post by ann75 on Jan 31, 2021 3:31:22 GMT
Mijn emigratie naar Canada:
Ik ben oorspronkelijk afkomstig uit het kleine dorpje Niel-bij-As, Limburg in Belgie. In september 1999 heb ik een lieve Canadees via e-mail leren kennen via zo een pen pal website. Hij (Michael) woont in een deelgemeente (stad) die tot Great Vancouver hoort in British Columbia! We emailden eerst veel en daarna gingen we met elkaar bellen en raar genoeg hadden wij grote gevoelens voor elkaar. We hadden ook foto’s naar elkaar opgestuurd en die vielen goed in de smaak zowel die van hem voor mij als die van mij voor hem. Michael had nog 3 weken vakantie en vroeg mij of hij mij kon komen bezoeken in Belgie om te kijken of het ook zou klikken tussen ons in persoon. Begin december 1999 kwam hij naar Belgie en ja je kan het al raden, het was liefde op't eerste zicht! Het ging enorm vlot en we konden zo goed met elkaar om. Ik ben in februari 2000 hem in Canada gaan bezoeken voor 3 weken om te kijken hoe ik het zou vinden in Canada en of wij het wel samen onder 1 dak konden uithouden. Na die 3 weken wist ik dat ik daar wilde gaan wonen om samen met hem een leven op te bouwen. Ik woonde nog bij mijn ouders, dus dat maakte het wel wat gemakkelijker. En mijn ouders hebben altijd gezegd, als het niet lukt dan kan je altijd terug komen. Ik ben wel blij dat mijn ouders mij hier in steunden.
Ik ben op 3 april 2000 naar Vancouver vertrokken met het plan om hier voorgoed te blijven. Ik had op dat moment nog geen visum, dus met mijn Belgische paspoort mag ik 6 maanden in Canada verblijven als toerist wat ik dus gedaan heb en daarna zouden we wel zien wat er van kwam. Toen ik in Vancouver op de luchthaven aankwam stelden ze vele vragen bij de douane omdat ik er pas op vakantie ben geweest en stuurden ze mij door naar de emigratie dienst. Daar heeft een vriendelijk man mij verder geholpen. Hij had wel door dat ik naar hier gekomen was om waarschijnlijk te blijven en heeft mij een officieel "toeristen visum" opgemaakt. Hij zei dat ik dit na 6 maanden gemakkelijk kon laten verlengen als ik dat wou. Na 6 maanden samen te wonen en het Canadese leven te ervaren heb ik besloten om nogmaals te verlengen voor 6 maanden. Dit deed ik via de officiele website van Canada Immigration onder de link: Extend Your Stay. Zo'n aanvraag voor het verlengen van je toeristen verblijf moet wel minstens 1 maand voor je 6 maanden vervallen de post op. Ik heb mijn aanvraag voor een verlenging iets meer dan een maand voor mijn andere zou vervallen opgestuurd.
Tijdens mijn eerste 6 maanden heb ik niet stil gezeten. Alles was nieuw er was veel te ontdekken, Michael was de eerste weken ook vrij zodat ik niet alleen thuis moest zijn. Verder was ik druk bezig met het registreren als verpleegkundige hier in Canada, dat was mijn job in Belgie en dat zou ik hier ook willen doen. Daar hing natuurlijk een heel proces aan vast en niet gewoon je dipoma laten vertalen en voila, je mag hier verpleging doen! Ik ben begonnen met papieren te verzamelen en heb mijn aanvraag ingestuurd naar CRNBC (College of Registered Nurses of British Columbia) om mij hier te registreren als verpleegkundige. Dit nam heel wat tijd in beslag, maar uiteindelijk kwam dat voor mij wel goed uit. Ik kreeg via de post een nieuw toeristen visum om nog 6 maanden te blijven, dus nadat die 6 maanden bijna om waren heb ik nog maar eens een verlenging aangevraagd. Deze keer kreeg ik niet zomaar een nieuw papiertje opgestuurd, maar ik kreeg een telefoontje van Immigration Canada om te vragen waarom ik langer wilde blijven.
We zaten ondertussen ergens in mei 2001 en de reden om bij mijn vriend te kunnen blijven was niet voldoende! De dame van Immigration Canada aan de telefoon zei dat ik hoogstens 3 maanden zou krijgen en op die tijd moest ik trouwen met mijn vriend ofwel het land verlaten. Aan trouwen waren wij eigenlijk nog niet toe en ik wou niet trouwen alleen zodat ik hier kon blijven. Ik was geschokt van dit nieuws en erg verdrietig...ik wist niet wat ik nu moest doen. In paniek belde ik naar Michael en die heeft naar Immigration Canada gebeld om het allemaal nog eens na te vragen. Michael had verteld aan die dame van Immigration Canada dat ik hier ook graag verpleegkundige wou zijn en met mijn registratie bezig was. Waarom had ik dat niet eerder gezegd??? Want dat was reden genoeg voor Immigration Canada om mijn visum te verlengen. Ze vertelde Michael dat ik mijn visum kon blijven verlengen zolang ik met mijn registratie als verpleegkundige bezig was en zolang ik het kon bewijzen natuurlijk. De verpleegkundige registratie duurde in mijn geval gelukkig vrij lang. Ik krijg eindelijk een antwoord en mijn opleiding was volgens hen voldoende. Ik mocht eindelijk mijn Engels examen gaan afleggen en als ik daarop was en liet ik mij registreren voor het verpleegexamen wat zou plaats vinden in juni 2002. Zo'n 3 weken later kreeg ik mijn uitslag met de post en jammer genoeg wa sik niet geslaagd en dat met maar 4 punten te kort...pffff. Maar goed, de verpleegtaal is toch wat anders in het Engels dan het Vlaams. Ondertussen was het juli 2002 en zou ik het examen nog 1 keer mogen doen en als ik dan niet zou slagen dan zou ik een cursus moeten volgen voordat ik het examen een laaste keer kan doen. Dus ik heb dat even aan de kant gezet en we hebben samen genoten van de zomer want mijn visum was nog geldig tot het einde van het jaar. Op het nieuws hoorde ik dat er wat veranderingen waren gekomen voor emigranten naar Canada die samenwonen met een Canadese partner. We hoorden dat als je kon bewijzen dat je 1 jaar of langer met een Canadese partner samenwoont in Canada als een getrouwd koppen (als ik het zo moet zeggen) dan kan je ook een aanvraag insturen voor een permanent resident visum.
Ik heb dan op de officiele website wat zitten rondneuzen en inderdaad, de regels zijn veranderd. Je moet niet meer trouwen om een permanent resident status te krijgen in Canada als je 1 jaar of langer samenwoont met een Canadese partner. Wel, dat kwam dus net prima uit voor ons. We hebben alle documenten afgeprint en ingevuld, alle papieren verzameld die nodig waren en uiteindelijk is onze aanvraag rond september 2002 opgestuurd naar Immigration Canada. Dus nu kon ik zeker in Canada blijven want zolang je "in process" bent moet je in Canada blijven tot er een beslissing gemaakt is. Mijn procedure is midden oktober van start gegaan volgens de website van Immigration Canada. Begin januari 2003 kreeg ik eindelijk een brief met bericht van Immigration Canada...spannend allemaal. In de brief stond dat ik een open werk visum mocht aanvragen terwijl ik wachtte op hun uiteindelijke beslissing voor permanent resident. Dus ik heb dan een aanvraag voor een werk visum opgestuurd en binnen de 3 weken had ik een werk visum! Dit visum is 1 jaar geldig en als ik nog geen antwoord had inverband met mijn permanent resident status na een jaar dan mocht ik dat gewoon weer verlengen. Dat vond ik prima!
En inverband met mijn verpleging heb ik toen besloten om mij te registreren als LPN (Licensed Practical Nurse) omdat dit een beetje lager niveau is als RN (Registered Nurse). Op die manier kon ik wat meer ervaring op doen in het verpleeg gebeuren in Canada. Mijn papieren konden gemakkelijk overgebracht worden van CRNBC naar CLPNBC (College of Licensed Practical Nurses of British Columbia) zodat ik in dit geval enkel een verpleegexamen moest afleggen. Ik heb dat examen uiteindelijk afgelegd in januari 2003 en was erop geslaagd en ik had ook snel een full time job gevonden als LPN. Op 14 januari 2004 heb ik eindelijk officieel mijn Permanent Resident Status gekregen in Canada! En na zo'n 5 jaar als LPN gewerkt te hebben, vond ik toch dat het hoogtijd werd om te gaan voor wat ik eigenlijk gestudeerd heb en heb dan nogmaals een aanvraag ingestuurd naar CRNBC. Omdat het meer dan 5 jaar geleden was dat ik gewerkt had als RN hebben ze mij laten weten dat ik een "refresher course" zou moeten doen. Dit is een cursus om verpleegkundigen die meer dan 5 jaar niet meer in het vak hebben gestaan op te frissen als ik het zo moet zeggen. In mei 2009 en na het slagen op die cursus, heb ik mijn RN verpleegexamen weer gedaan en 3 weken later kreeg ik mijn uitslag...extra spannend deze keer, maar het was een "PASS"...joeppiiiii ik was geslaagd en kreeg na een bepaald aantal uren die ik moest werken als RN mijn officieel RN papiertje! Sinds toen heb ik altijd in de bejaardenzorg gewerkt in een paar verschillende rusthuizen. Ik ben nu 5 jaar op mijn huidige werk en door de pandemie hebben we het laatste jaar geen extra vrije dagen gehad buiten de 2 dagen vrij per week die we normaal hebben. We hebben een paar keer een covid geval gehad van personeel op mijn werk, maar geen enkele bewoner en er is op mijn werk ook niemand aan dit virus overleden, gelukkig! Ik heb begin januari mijn eerste covid vaccinatie gehad en mijn tweede zou ik in de komende paar weken moeten krijgen. Ook hebben al onze bewoners hun vaccinatie ontvangen.
Ik heb mij in de eerste jaren vooral bezig gehouden met de omgeving te ontdekken toen ik nog niet kon werken en Michael door de week werken was. Ik had toen ook nog geen eigen auto, maar heb een Zwitserse dame leren kennen die hier erg bekend was en ook nog niet kon werken. We gingen regelmatig samen op pad met het openbaar vervoer en dat ging prima, we bezochten vele mooie natuur plekjes in North Vancouver, West Vancouver en zelfs met de ferry naar Bowen Island voor een prachtig bezoek. Dankzij haar ben ik de natuur erg gaan apprecieren en ben zo ook stilletjes aan van fotografie gaan houden, wat nog steeds mijn hobby is. Dus ik had het geluk om verliefd te worden op mijn Canadees en ook op het land door al die mooie uitstapjes die ik mocht beleven met mijn vriendin en ook met Michael. Michael en ik hebben ook een deel tripjes gemaakt in Canada (BC, AB en SK), verder zijn we ook enkele keren naar Amerika geweest en ook naar familie in Belgie. Mijn mama en papa zijn 2 keer samen hier geweest, mijn papa verloor ik in 2004 jammer genoeg. Mijn mama is sinds toen ook een paar keer met familie of alleen naar Canada gekomen, maar nu is ze 82 en kan ze dat niet meer aan. We zijn wel veel in contact via de telefoon en Skype.
Ondertussen zijn we alweer zovele jaren verder en ben ik dit jaar 21 jaar in Canada. Michael en ik zijn op 14 juli 2005 getrouwd in het mooie Revelstoke in openlucht bij een mooi meer en enkel met nauwe familie kring (mijn mama was naar hier gekomen alsook mijn broer en zijn gezin). Mijn papa is jammer genoeg in 2004 overleden. Ik ben op 16 oktober 2008 Canadese geworden en op 18 mei 2010 zijn wij trotse ouders geworden van een prachtige dochter! Ik geniet nog steeds van het mooie Canada, ga er regelmatig op uit met mijn camera om mooie plekjes op te zoeken. Ik geniet ook met mijn gezinnetje en ben op dit moment voor minstens een maand thuis omdat ik pas voor 5 dagen in het ziekenhuis geweest ben en men daar ondervond dat mijn hart niet hard genoeg pomt! Dit was mijn eerste ziekenhuis opname in mijn leven (buiten mijn bevalling dan). Nu ben ik weer thuis en met de juiste medicatie, een zoutarm dieet, niet teveel water te drinken op een dag en veel te wandelen zou ik mogelijk mijn hart kunnen versterken na een tijd. Ik kan je vertellen dat het echt niet leuk is om in het ziekenhuis te moeten verblijven tijdens corona, want NIEMAND mag je komen bezoeken! Het was een moeilijke tijd, zeker met al dat nieuws wat je opeens moet verwerken...maar we zijn er een beetje doorheen nu en kijken er nu positief tegen aan.
Zo, hopelijk is het niet een te lang verhaal geworden!
Ann in BC
Ik ben oorspronkelijk afkomstig uit het kleine dorpje Niel-bij-As, Limburg in Belgie. In september 1999 heb ik een lieve Canadees via e-mail leren kennen via zo een pen pal website. Hij (Michael) woont in een deelgemeente (stad) die tot Great Vancouver hoort in British Columbia! We emailden eerst veel en daarna gingen we met elkaar bellen en raar genoeg hadden wij grote gevoelens voor elkaar. We hadden ook foto’s naar elkaar opgestuurd en die vielen goed in de smaak zowel die van hem voor mij als die van mij voor hem. Michael had nog 3 weken vakantie en vroeg mij of hij mij kon komen bezoeken in Belgie om te kijken of het ook zou klikken tussen ons in persoon. Begin december 1999 kwam hij naar Belgie en ja je kan het al raden, het was liefde op't eerste zicht! Het ging enorm vlot en we konden zo goed met elkaar om. Ik ben in februari 2000 hem in Canada gaan bezoeken voor 3 weken om te kijken hoe ik het zou vinden in Canada en of wij het wel samen onder 1 dak konden uithouden. Na die 3 weken wist ik dat ik daar wilde gaan wonen om samen met hem een leven op te bouwen. Ik woonde nog bij mijn ouders, dus dat maakte het wel wat gemakkelijker. En mijn ouders hebben altijd gezegd, als het niet lukt dan kan je altijd terug komen. Ik ben wel blij dat mijn ouders mij hier in steunden.
Ik ben op 3 april 2000 naar Vancouver vertrokken met het plan om hier voorgoed te blijven. Ik had op dat moment nog geen visum, dus met mijn Belgische paspoort mag ik 6 maanden in Canada verblijven als toerist wat ik dus gedaan heb en daarna zouden we wel zien wat er van kwam. Toen ik in Vancouver op de luchthaven aankwam stelden ze vele vragen bij de douane omdat ik er pas op vakantie ben geweest en stuurden ze mij door naar de emigratie dienst. Daar heeft een vriendelijk man mij verder geholpen. Hij had wel door dat ik naar hier gekomen was om waarschijnlijk te blijven en heeft mij een officieel "toeristen visum" opgemaakt. Hij zei dat ik dit na 6 maanden gemakkelijk kon laten verlengen als ik dat wou. Na 6 maanden samen te wonen en het Canadese leven te ervaren heb ik besloten om nogmaals te verlengen voor 6 maanden. Dit deed ik via de officiele website van Canada Immigration onder de link: Extend Your Stay. Zo'n aanvraag voor het verlengen van je toeristen verblijf moet wel minstens 1 maand voor je 6 maanden vervallen de post op. Ik heb mijn aanvraag voor een verlenging iets meer dan een maand voor mijn andere zou vervallen opgestuurd.
Tijdens mijn eerste 6 maanden heb ik niet stil gezeten. Alles was nieuw er was veel te ontdekken, Michael was de eerste weken ook vrij zodat ik niet alleen thuis moest zijn. Verder was ik druk bezig met het registreren als verpleegkundige hier in Canada, dat was mijn job in Belgie en dat zou ik hier ook willen doen. Daar hing natuurlijk een heel proces aan vast en niet gewoon je dipoma laten vertalen en voila, je mag hier verpleging doen! Ik ben begonnen met papieren te verzamelen en heb mijn aanvraag ingestuurd naar CRNBC (College of Registered Nurses of British Columbia) om mij hier te registreren als verpleegkundige. Dit nam heel wat tijd in beslag, maar uiteindelijk kwam dat voor mij wel goed uit. Ik kreeg via de post een nieuw toeristen visum om nog 6 maanden te blijven, dus nadat die 6 maanden bijna om waren heb ik nog maar eens een verlenging aangevraagd. Deze keer kreeg ik niet zomaar een nieuw papiertje opgestuurd, maar ik kreeg een telefoontje van Immigration Canada om te vragen waarom ik langer wilde blijven.
We zaten ondertussen ergens in mei 2001 en de reden om bij mijn vriend te kunnen blijven was niet voldoende! De dame van Immigration Canada aan de telefoon zei dat ik hoogstens 3 maanden zou krijgen en op die tijd moest ik trouwen met mijn vriend ofwel het land verlaten. Aan trouwen waren wij eigenlijk nog niet toe en ik wou niet trouwen alleen zodat ik hier kon blijven. Ik was geschokt van dit nieuws en erg verdrietig...ik wist niet wat ik nu moest doen. In paniek belde ik naar Michael en die heeft naar Immigration Canada gebeld om het allemaal nog eens na te vragen. Michael had verteld aan die dame van Immigration Canada dat ik hier ook graag verpleegkundige wou zijn en met mijn registratie bezig was. Waarom had ik dat niet eerder gezegd??? Want dat was reden genoeg voor Immigration Canada om mijn visum te verlengen. Ze vertelde Michael dat ik mijn visum kon blijven verlengen zolang ik met mijn registratie als verpleegkundige bezig was en zolang ik het kon bewijzen natuurlijk. De verpleegkundige registratie duurde in mijn geval gelukkig vrij lang. Ik krijg eindelijk een antwoord en mijn opleiding was volgens hen voldoende. Ik mocht eindelijk mijn Engels examen gaan afleggen en als ik daarop was en liet ik mij registreren voor het verpleegexamen wat zou plaats vinden in juni 2002. Zo'n 3 weken later kreeg ik mijn uitslag met de post en jammer genoeg wa sik niet geslaagd en dat met maar 4 punten te kort...pffff. Maar goed, de verpleegtaal is toch wat anders in het Engels dan het Vlaams. Ondertussen was het juli 2002 en zou ik het examen nog 1 keer mogen doen en als ik dan niet zou slagen dan zou ik een cursus moeten volgen voordat ik het examen een laaste keer kan doen. Dus ik heb dat even aan de kant gezet en we hebben samen genoten van de zomer want mijn visum was nog geldig tot het einde van het jaar. Op het nieuws hoorde ik dat er wat veranderingen waren gekomen voor emigranten naar Canada die samenwonen met een Canadese partner. We hoorden dat als je kon bewijzen dat je 1 jaar of langer met een Canadese partner samenwoont in Canada als een getrouwd koppen (als ik het zo moet zeggen) dan kan je ook een aanvraag insturen voor een permanent resident visum.
Ik heb dan op de officiele website wat zitten rondneuzen en inderdaad, de regels zijn veranderd. Je moet niet meer trouwen om een permanent resident status te krijgen in Canada als je 1 jaar of langer samenwoont met een Canadese partner. Wel, dat kwam dus net prima uit voor ons. We hebben alle documenten afgeprint en ingevuld, alle papieren verzameld die nodig waren en uiteindelijk is onze aanvraag rond september 2002 opgestuurd naar Immigration Canada. Dus nu kon ik zeker in Canada blijven want zolang je "in process" bent moet je in Canada blijven tot er een beslissing gemaakt is. Mijn procedure is midden oktober van start gegaan volgens de website van Immigration Canada. Begin januari 2003 kreeg ik eindelijk een brief met bericht van Immigration Canada...spannend allemaal. In de brief stond dat ik een open werk visum mocht aanvragen terwijl ik wachtte op hun uiteindelijke beslissing voor permanent resident. Dus ik heb dan een aanvraag voor een werk visum opgestuurd en binnen de 3 weken had ik een werk visum! Dit visum is 1 jaar geldig en als ik nog geen antwoord had inverband met mijn permanent resident status na een jaar dan mocht ik dat gewoon weer verlengen. Dat vond ik prima!
En inverband met mijn verpleging heb ik toen besloten om mij te registreren als LPN (Licensed Practical Nurse) omdat dit een beetje lager niveau is als RN (Registered Nurse). Op die manier kon ik wat meer ervaring op doen in het verpleeg gebeuren in Canada. Mijn papieren konden gemakkelijk overgebracht worden van CRNBC naar CLPNBC (College of Licensed Practical Nurses of British Columbia) zodat ik in dit geval enkel een verpleegexamen moest afleggen. Ik heb dat examen uiteindelijk afgelegd in januari 2003 en was erop geslaagd en ik had ook snel een full time job gevonden als LPN. Op 14 januari 2004 heb ik eindelijk officieel mijn Permanent Resident Status gekregen in Canada! En na zo'n 5 jaar als LPN gewerkt te hebben, vond ik toch dat het hoogtijd werd om te gaan voor wat ik eigenlijk gestudeerd heb en heb dan nogmaals een aanvraag ingestuurd naar CRNBC. Omdat het meer dan 5 jaar geleden was dat ik gewerkt had als RN hebben ze mij laten weten dat ik een "refresher course" zou moeten doen. Dit is een cursus om verpleegkundigen die meer dan 5 jaar niet meer in het vak hebben gestaan op te frissen als ik het zo moet zeggen. In mei 2009 en na het slagen op die cursus, heb ik mijn RN verpleegexamen weer gedaan en 3 weken later kreeg ik mijn uitslag...extra spannend deze keer, maar het was een "PASS"...joeppiiiii ik was geslaagd en kreeg na een bepaald aantal uren die ik moest werken als RN mijn officieel RN papiertje! Sinds toen heb ik altijd in de bejaardenzorg gewerkt in een paar verschillende rusthuizen. Ik ben nu 5 jaar op mijn huidige werk en door de pandemie hebben we het laatste jaar geen extra vrije dagen gehad buiten de 2 dagen vrij per week die we normaal hebben. We hebben een paar keer een covid geval gehad van personeel op mijn werk, maar geen enkele bewoner en er is op mijn werk ook niemand aan dit virus overleden, gelukkig! Ik heb begin januari mijn eerste covid vaccinatie gehad en mijn tweede zou ik in de komende paar weken moeten krijgen. Ook hebben al onze bewoners hun vaccinatie ontvangen.
Ik heb mij in de eerste jaren vooral bezig gehouden met de omgeving te ontdekken toen ik nog niet kon werken en Michael door de week werken was. Ik had toen ook nog geen eigen auto, maar heb een Zwitserse dame leren kennen die hier erg bekend was en ook nog niet kon werken. We gingen regelmatig samen op pad met het openbaar vervoer en dat ging prima, we bezochten vele mooie natuur plekjes in North Vancouver, West Vancouver en zelfs met de ferry naar Bowen Island voor een prachtig bezoek. Dankzij haar ben ik de natuur erg gaan apprecieren en ben zo ook stilletjes aan van fotografie gaan houden, wat nog steeds mijn hobby is. Dus ik had het geluk om verliefd te worden op mijn Canadees en ook op het land door al die mooie uitstapjes die ik mocht beleven met mijn vriendin en ook met Michael. Michael en ik hebben ook een deel tripjes gemaakt in Canada (BC, AB en SK), verder zijn we ook enkele keren naar Amerika geweest en ook naar familie in Belgie. Mijn mama en papa zijn 2 keer samen hier geweest, mijn papa verloor ik in 2004 jammer genoeg. Mijn mama is sinds toen ook een paar keer met familie of alleen naar Canada gekomen, maar nu is ze 82 en kan ze dat niet meer aan. We zijn wel veel in contact via de telefoon en Skype.
Ondertussen zijn we alweer zovele jaren verder en ben ik dit jaar 21 jaar in Canada. Michael en ik zijn op 14 juli 2005 getrouwd in het mooie Revelstoke in openlucht bij een mooi meer en enkel met nauwe familie kring (mijn mama was naar hier gekomen alsook mijn broer en zijn gezin). Mijn papa is jammer genoeg in 2004 overleden. Ik ben op 16 oktober 2008 Canadese geworden en op 18 mei 2010 zijn wij trotse ouders geworden van een prachtige dochter! Ik geniet nog steeds van het mooie Canada, ga er regelmatig op uit met mijn camera om mooie plekjes op te zoeken. Ik geniet ook met mijn gezinnetje en ben op dit moment voor minstens een maand thuis omdat ik pas voor 5 dagen in het ziekenhuis geweest ben en men daar ondervond dat mijn hart niet hard genoeg pomt! Dit was mijn eerste ziekenhuis opname in mijn leven (buiten mijn bevalling dan). Nu ben ik weer thuis en met de juiste medicatie, een zoutarm dieet, niet teveel water te drinken op een dag en veel te wandelen zou ik mogelijk mijn hart kunnen versterken na een tijd. Ik kan je vertellen dat het echt niet leuk is om in het ziekenhuis te moeten verblijven tijdens corona, want NIEMAND mag je komen bezoeken! Het was een moeilijke tijd, zeker met al dat nieuws wat je opeens moet verwerken...maar we zijn er een beetje doorheen nu en kijken er nu positief tegen aan.
Zo, hopelijk is het niet een te lang verhaal geworden!
Ann in BC